Αυτοί οι κλέφτες είναι ευσεβείς!

Σύμφωνα με μια πολύ γνωστή παροιμία, ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αγαπά όμως και τον νοικοκύρη. Η παροιμία έχει σκοπό να δείξει πως, παρ' όλον που στο άπειρο του ελέους του ο Θεός βρίσκει λόγο να αγαπά ακόμα και τους κλέφτες, εν τούτοις αγαπά επίσης και το νοικοκύρη που πέφτει θύμα της κλοπής. Και έτσι, αφού έχει και την αγάπη του Θεού, ο νοικοκύρης καταφέρνει ενίοτε να υπερισχύσει του κλέφτη.

Μέσα στη σοφία του και στην αισθητική του, λοιπόν, ο λαός μας θεώρησε πως δεν μπορεί, ο Θεός θα βρει σίγουρα μια γωνιά στην αγάπη του και για τους κλέφτες. Την ιδέα αυτή εξέφρασε με ένα εξαιρετικό ποίημά του και ο μεγάλος μας ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης.

ΤΟ ΑΗ ΓΙΩΡΚΟΥΔΙ


Αγιος των κλεπτών

Στο Αη Γιωρκούδι πήγε ο κλέπτης μιαν ημέρα
και του παραπονέθηκε: "Λάδι σου φέρνω,
κεριά σου ανάφτω, τάματα κάνω,
κι εσύ τη μάντρα σφαλιχτή κρατάς".

Το Αη Γιωρκούδι σάλεψε το βλέφαρο:
"Να κλέπτετε με την ευχή μου κάθε επιτρεπτό.
Στη νόμιμη κλεψιά μη βάζετε άλλη.
Μίλησα στο Θεό για τα προβλήματα σας".

"Αλλού αυτά", του είπε ο κλέπτης μιαν ημέρα'
"δεν παραιτούμεθα των δικαιωμάτων μας.
Είμεθα χίλιοι κλέπται δηλωμένοι".
"Μίλησα στο Θεό", ξανάπε ο Άγιος.
"Αν είσαι αδέκαστος, του λέω, βοήθα μας'
σπάσε τη μάντρα, δώσε πρόβατα στο πλήθος
των ευγενών κλεπτών, που αρκούνται εις τα ολίγα".

Εκείνος είπε: "Να έχετε υπομονή,
κλέπται του απατηλού ετούτου κόσμου".


Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Το ποίημα αυτό του Χαραλαμπίδη σχολίασε ο Σάββας Παύλου, με το κείμενο του "Συνδικαλιστικά αιτήματα κλεπτών", που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Πόρφυρας", Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007, αρ. 124 (τεύχος για τον Κ. Χαραλαμπίδη). Το κείμενο δημοσιεύθηκε ξανά στο συγκεντρωτικό τόμο "Γραμμή Λευκωσία-Αθήνα", εκδόσεις 'Κουκίδα', Λευκωσία-Αθήνα 2007, από όπου και αντιγράψαμε εδώ το ποίημα του Κώστα Χαραλαμπίδη.

Στο ποίημα του Χαραλαμπίδη ο κλέφτης απευθύνεται στον άγιο με οικοιότητα, ανοικτά και ως ίσος προς ίσον. Σε καιρό μάλιστα όπου θα είχε κανείς αρκετή ψυχική δύναμη για αναλύσεις και λόγια, θα ανακάλυπτε σίγουρα και μια εμφανή αντίληψη, κατά την οποία η κλοπή, μακράν του να είναι μια παραβίαση της κοινωνικής τάξης, είναι εν πολλοίς μια ακόμα πλευρά της κοινωνικής σύμβασης του κόσμου των ανθρώπων.

= * =

Θυμηθήκαμε τα πιο πάνω με αφορμή μιαν είδηση από τη σημερινή επισκόπηση του τουρκοκυπριακού τύπου. Στα κατεχόμενα, έλεγε η είδηση, θα κτίζονται τώρα εξοχικά σπίτια σύμφωνα με τις ισλαμικές αρχές. Δηλαδή, θα έχουν δύο πισίνες, μια για άντρες και μια για γυναίκες, ξεχωριστά αποδυτήρια για τις δυο πισίνες, κλπ.

Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου, το λοιπόν. Οι Νεοσκύθες εισβάλανε στη ζωή μας, σκότωσαν και έδιωξαν τους κατοίκους, καταστρέφουν τη πολιτιστική κληρονομιά. Δύσκολο να μη θυμηθεί κανείς πως η κατάκτηση και η βία δεν είναι και ιδιαίτερα ξένα με το Ισλάμ --ναι, αλλά ούτε και οι γλυκείς Μουσουλμάνοι είναι ξένοι με το Ισλάμ. Μετά λοιπόν από όλη τούτη τη κατάκτηση και τη καταστροφή, κτίζουν σπίτια σε ξένη γη και σε κατακτημένη χώρα, προορισμένα για χρηματική ανταλλαγή σε επίδοξους κλεπταποδόχους, ...και η έννοια τους είναι να σιγουρευτούν πως οι άντρες και οι γυναίκες θα κολυμπούν χωριστά...

Είναι δύσκολο να αναλύσεις τον παραλογισμό.

= ο =

Ναι, αλλά... Αν η κλοπή είναι ευλογημένο εκ Θεού μέρος της κοινωνικής σύμβασης..., τι το παράξενο που οι Νεοσκύθες της Μικράς Ασίας γίνονται αποδεκτοί από τη διεθνή κοινότητα;

Η διαφορά είναι πως οι τίμιοι κλέπτες δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως δικαιολογία για τη βαρβαρότητα των Νεοσκυθών. Ποιά κοινωνική σύμβαση δέχονται οι Νεοσκύθες; Ποιές αρχές και κριτήρια της ανθρώπινης συμβίωσης ενστερνίζονται, βιώνουν και δεσμεύονται από αυτά;

Οι καθημερινές εξελίξεις δεν αφήνουν καμμιάν αμφιβολία. Αντί να εξευρωπαϊσθεί η τουρτζιά, και έτσι να προχωρήσει στη πορεία της για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, βλέπουμε καθημερινά την απαίτηση των Νεοσκυθών να τουρτζέψουν την Ευρώπη. Μέχρι τώρα, πολλοί στην Ευρ. Ενωση εμφανίζονται να συναινούν μ' αυτό.

-.